Ścieżka Edukacyjna "Kładka" TOE - znaki zielone

Przystanek 1. Teren bagienny

 Tereny mokradłowe mają ogromne znaczenie dla wielu gatunków roślin i zwierząt. Niestety, najczęściej wskutek działalności człowieka zanikają nie tylko w Polsce, ale i na całym świecie. Dlatego też tak istotne znaczenie ma ich ochrona. Biebrzański Park Narodowy to jeden z największych terenów tego rodzaju w Europie. Po lewej stronie kładki pas szerokości ok. 20 m tworzą turzyce. Są to rośliny bagienne najczęściej mylone z trawami. Główne różnice między nimi polegają na tym, że turzyce mają pełne, trójkątne w przekroju łodygi, które u traw są puste i owalne, a także nie mają węzłów na łodygach (tzw. kolanek). Za turzycowiskiem teren porośnięty jest trzcinami, które w dogodnych warunkach dorastają do 4 m wysokości. Wśród nich doskonale czuje się wiele ptaków śpiewających. Należą do nich np. potrzos, ptak o czarnej głowie, ubarwieniem reszty ciała podobny nieco do wróbla czy brzęczka, której śpiew to jednostajny trel, kojarzący się z odgłosem pasikonika (uwaga: podobny, nieco wyższy dźwięk wydaje inny ptak - świerszczak). Tutaj dostrzec można także rokitniczkę lub trzciniaka budującego misterne gniazdo na źdźbłach trzcin.

Przystanek 2. Platforma I. Torf. Płazy BPN

Poziom wody pod platformą, na której stoisz jest różny, zależnie od pory roku. W takich warunkach od kilku tysięcy lat tworzy się w Dolinie Biebrzy torf - organiczna skała osadowa. Zwykle można w nim rozróżnić szczątki roślin bagiennych, np. mchów czy turzyc. Ma on duże znaczenie dla różnorodności biologicznej - obszary torfowe, zagrożone m.in. przekształceniami środowiska, stanowią dla wielu organizmów jedyne miejsca przetrwania. Torfu używano niegdyś jako środka opałowego. Kopano go specjalnymi nożami, po czym pocięty w kostki układano w tzw. kucki, w których ulegał przesuszeniu.
Dużym zagrożeniem dla przyrody Biebrzańskiego Parku Narodowego są pożary torfowisk. Czasem trwają one nawet kilka miesięcy, gdyż pokłady torfowe tlą się bardzo wolno. Nieuwaga ludzi czy lekceważenie przepisów (np. rozpalanie ognisk poza wyznaczonymi miejscami) to jedne z najczęstszych przyczyn powstawania pożarów. Płazy w BPN są reprezentowane przez 13 gatunków. Tutaj najczęściej spotykane są żaby moczarowe, których samce wiosną przyjmują piękną błękitną barwę. Od kwietnia do czerwca większość płazów wydaje charakterystyczne odgłosy godowe. Ze ścieżki możesz usłyszeć m.in. serie donośnych skrzeków żaby śmieszki lub gromadne "huczenie" kumaków nizinnych.

Przystanek 5. Bobry

Ślady działalności bobrów można oglądać z kładki właściwie przez cały rok. Najczęściej spotkasz tzw. zgryzy - ogryzione pnie i gałązki osik, olch lub wierzb. W gąszczu trzcin znajduje się kilka żeremi - charakterystycznych budowli o kształcie kopców z gałęzi, umocnionych mułem i kamieniami. Nad rzeką bobry często żyją w norach - kopią je, gdy sprzyjają temu warunki, np. wysoki brzeg.
Znajdujesz się w miejscu. w którym bobry przeciągają gałęzie pod kładką. Wykorzystują je jako pokarm, a później jako materiał budulcowy. Bóbr dorasta do 1 m. długości i może ważyć nawet 30 kg (fot.9.). Palce kończyn tylnych ma spięte błoną pławną. Jego ogon jest spłaszczony i pokryty rogowymi łuskami. Zaniepokojony bóbr uderza tymże ogonem w wodę, ostrzegając członków swej rodziny o niebezpieczeństwie. Jest aktywny późnym wieczorem i w nocy. Nie zapada w sen zimowy.

Przystanek 8. Wieża widokowa

Z wieży widokowej w kierunku wschodnim widać wieże kościoła w Goniądzu. Na północnym wschodzie widoczne są obiekty militarne Fortu II Twierdzy Osowiec, nazwanego niegdyś przez Rosjan Zarzecznym. (…) Fort II wchodził w skład pozycji zarzecznej i był jej głównym punk tem oporu. Dzięki niemu garnizon Twierdzy mógł prowadzić aktywną obronę przeprawy na obu brzegach Biebrzy. Poza tym pozycję zarzeczną można było wykorzystać jako miejsce do wyprowadzania natarć w kierunku Prus Wschodnich. Podstawowym zadaniem Fortu II była kontrola nad szosą i linią kolejową Białystok-Grajewo. Ma on kształt rozciągniętego pięcioboku o wymiarach 500x400 m. Stojąc na tej wieży łatwo wyobrazić sobie wielkość Biebrzańskiego Parku Narodowego. Ciągnie się on stąd ok. 35 km w kierunku południowym i ok. 65 km na północny wschód, Tutaj szerokość Doliny Biebrzy wynosi ok. 1,5 km. Natomiast w innych miejscach, np. w okolicach Czerwonego Bagna czy w Basenie Południowym sięga ona kilkunastu kilometrów.